25 X 2020 - Mt 22, 34-40

Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał:«Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?»
On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe
i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”.
Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy». Mt 22, 34-40

Co właściwie słyszę, gdy padają słowa „największe przykazanie”? Niestety często zatrzymuję się na powierzchownym rozumieniu – największe czyli najważniejsze, czyli konieczne do przestrzegania itp. A gdyby tak spróbować spojrzeć z perspektywy Boga, to okazałoby się, że „największe” znaczy to, które prowadzi „do więcej”, „do najwyżej”. Duże – większe – największe. Pragnieniem Boga jest widzieć takim moje serce, duszę i umysł, czyli całą mnie. Nie mam jednak własnym wysiłkiem budować jakiejś mojej wielkości, ale raczej poszerzać we mnie przestrzeń dla Boga i bliźniego. Oddawać tą przestrzeń mnie samej, której często tak zacięcie strzegę i bronię.

Panie, który pragniesz dla mnie największego dobra, oddaję Ci moje serce, duszę i umysł. Ucz je stawać się coraz bardziej otwartymi na Ciebie i drugiego człowieka, aby mogły się „rozszerzać” i stawać się DUŻE, WIĘKSZE, NAJWIĘKSZE.

s. Franciszka