12 XI 2020 - „I poświęcę Namiot Spotkania i ołtarz; Aarona i jego synów poświęcę, aby mi służyli jako kapłani. I będę mieszkał pośród Izraelitów i będę im Bogiem”. (Wj 29,44n)

Według Pięcioksięgu, izraelska instytucja kapłaństwa wyłoniła się na Synaju w czasach Mojżesza. Izrael jako naród wybrany został ustanowiony przez Boga „królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19,6). Przez przestrzeganie Prawa mieli się odróżniać od okolicznych ludów. Na górze Synaj Bóg, zawierając z Mojżeszem Przymierze, ustanowił pierwszych kapłanów. Wyznaczył Aarona i jego synów: Nadaba, Abihu, Eleazara i Itamara (Wj 28,1). Do nich należało odtąd składanie ofiar i troska o nowo powstały Przybytek. Bóg nałożył ów obowiązek nie tylko na nich, ale także na całe pokolenie, z którego wywodził się Aaron, pokolenie Lewiego (lewitów), którzy także mieli pełnić służbę Panu, najpierw w Namiocie Spotkania, potem także w sanktuariach, a ostatecznie w świątyni jerozolimskiej.

Biblia ukazuje kapłaństwo jako rezultat Bożego wybrania, Bożej inicjatywy. „Jego bowiem wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich pokoleń twoich, aby pełnił służbę ku czci imienia Pana; on i jego synowie po wszystkie czasy” (Pwt 18,5). Kapłani zostali wyodrębnieni ze świeckiego świata i byli traktowani jako „poświęceni” dla Pana, co w praktyce oznaczało ich separację i izolację od reszty ludu.

Bóg wybrał jedno pokolenie, a w tym pokoleniu jeden ród – ród Aarona, nie dlatego, że jego członkowie byli bardziej święci czy bardziej wierzący niż inni (w Biblię znajdziemy mnóstwo historii o tym, jak kapłani i lewici sprzeniewierzali się swojemu powołaniu), ale dlatego, ponieważ  tak chciał, taka była Jego wola. Bóg wyłączył spośród Izraela członków jednego pokolenia, bo chciał mieć z nimi szczególną relację. Ale o tym następnym razem.