Wtorek z ...

Już od kilku lat procesję w Uroczystość  Bożego Ciała przeżywam bardzo osobiście. Umawiam się na ten dzień z Jezusem na spacer. Pokazuję Mu ważne dla mnie miejsca, ludzi, śpiewam piosenki. Staram się iść jak najbliżej monstrancji, wpatrywać się w Niego w czasie drogi. Cieszę się kwiatami, słońcem, od czterech lat panoramą Tatr widzianych z Gubałówki. Nie dłuży mi się. Nie nudzi. To czas dla nas.

Dwa dni temu zakończył się okres wielkanocny. Zastanawiam się, co we mnie zostawił… Czy dokonała się we mnie pascha? A jeśli tak, to jakiego rodzaju przejściem była? I już po chwili widzę, że nie odpowiem na tak postawione pytania. Dla mnie czas paschalny trwa. Od kilku lat świadomie wybieram życie Paschą Chrystusa przez okrągły rok. Pascha jest dla mnie stylem życia, moją duchowością. Każdy poranek, to Zmartwychwstanie i szansa na nowe życie. Wiele sytuacji rozpoznaję jako śmierć – tak wydają mi się trudne.

W ostatnią niedzielę świętowaliśmy Wniebowstąpienie Jezusa. Chrystus nie był wtedy sam. Towarzyszyli Mu nie tylko apostołowie, którzy wpatrywali się w niebo szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Byli tam też aniołowie. Zebrali się jak w stajence, żeby obserwować niesamowite widowisko. Wtedy – uniżonego Boga, który przyjął ludzkie ciało, a teraz człowieka, który zjawia się w niebie. Wiedzieli, że przez te wydarzenia dokonuje się pojednanie Boga z ludźmi. I to było dla nich źródłem ogromnej radości!

Tekst: W Cezarei mieszkał pewien człowiek imieniem Korneliusz, dowódca oddziału zwanego italskim. Był pobożny i bogobojny, on i cała jego rodzina. Wspomagał wielu biednych i nieustannie modlił się do Boga. Pewnego dnia około godziny dziewiątej miał widzenie. Zobaczył anioła  Pańskiego, który przyszedł do niego i powiedział: „Korneliuszu!”. A on przyjrzał mu się i ze strachem zapytał: „Panie, o co chodzi?”. On odpowiedział: „Bóg usłyszał twoje modlitwy i widzi pomoc, jakiej udzielasz biednym.

Tekst: Hbr 2, 5-18

Tekst: “W tym także czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to dni Przaśników. Kiedy go pojmał, osadził w więzieniu i oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga.

Tekst: “Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?» Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się!

Tekst :   Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg.  Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli.

Tekst: “Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy [tak] płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa - jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?» Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz?

Tekst: “Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną: towarzyszyli Mu także uczniowie. Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: «Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie». A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się tymi słowami: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!» Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go. Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię.