17 XII 2020 - "Kapłan dokona za nich przebłagania i będzie im wina odpuszczona” (Kpł 4,20)

Potrzeba pojednania między człowiekiem a Bogiem, wynikająca ze świadomości kruchości ludzkiego życia oraz popełnianych błędów, domaga się ze swej natury osoby pełniącej funkcję pośrednika. Dlatego do ważnych zadań kapłanów Starego Przymierza należało przebłaganie za grzechy całej społeczności. Kapłan miał stawać między Bogiem i ludem, aby zadośćuczynić za grzechy ludu i osłonić go przed Bożym gniewem. Takiego przebłagania i ocalenia narodu dokonał np. Aaron, kiedy w obozie Izraela wybuchła karząca plaga: na rozkaz Mojżesza Aaron wziął kadzielnicę i stanął z ofiarą przebłagania „między umarłymi i żywymi” i plaga ustała (Lb 17,11-15).

Przebłaganie za grzechy narodu było treścią i celem Dnia Przebłagania (Kpł 16). Raz w roku arcykapłan miał dokonywać przebłagania za cały lud: „Potem zabije kozła na ofiarę przebłagalną za lud, wniesie krew jego poza zasłonę (...) i dokona przebłagania nad Miejscem Świętym za nieczystości Izraelitów i za ich przestępstwa według wszystkich ich grzechów” (Kpł 16,15-16). Jednak zanim arcykapłan dokonał przebłagania za naród, najpierw miał złożyć ofiarę przebłagania „za siebie i za swój dom” (w. ll). Ta doroczna uroczystość miała budzić i umacniać w kapłanach świadomość grzeszności narodu, ale i współczucie dla jego słabości oraz chęć własnego zadośćuczynienia za grzechy ludu. Cel wynagrodzenia Bogu był obecny również w codziennej posłudze kapłanów przy ołtarzu. „Obejmując staranie o Przybytek i troskę o ołtarz”, mieli oni zapobiegać, „aby gniew Boży znów nie rozpalił się przeciw Izraelitom” (Lb 18,5). Wszystkie te treści tradycji kapłańskiej pięknie podsumował autor Listu do Hebrajczyków: „Każdy bowiem arcykapłan spomiędzy ludzi brany, dla ludzi jest ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć tym, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości” (Hbr 5,1-2).