Z tych słów wypływają cechy charakterystyczne charyzmatu Sióstr od Aniołów:

• Łączność z Trójcą Świętą, od której siostry czerpią siłę do jakiegokolwiek działania.
• Troska o przestrzeń relacji z Bogiem, wyrażanej w ufnej modlitwie, dbanie o życie duchowe, które jest podstawą apostolstwa.
• Cierpienie z miłością wiąże się z „upodobaniem sobie w Krzyżu Zbawiciela”. Siostry starają się być blisko Jezusa przemierzającego Galileę, nauczającego i równocześnie będącego w drodze do Jerozolimy, gdzie odda życie z miłości. Są z Jezusem w drodze, czyli w procesie dojrzewania do pełnego daru z siebie, który dokonuje się przez małe, codzienne wybory, wyrzeczenia i wszelkie formy wchodzenia wraz z Jezusem w przestrzeń śmierci, tracenia życia. Jest to bardziej przyjmowaniem życia z tym, co przynosi niż szukanie dodatkowych umartwień. W ten sposób przygotowują się do misji „zabliźniania ran społecznych, ran Kościoła”.
• Apostolstwo zewnętrzne połączone z wewnętrzną praktyką straży serca (kontemplacja w działaniu) – ks. Wincenty mówi: „Idźcie” – by działać w świecie, odpowiadać na aktualne potrzeby ludzi i „torować półdzikiemu światu drogę do zbawienia”, a z drugiej strony: “stójcie mocno przy Panu”. Wypełnieniem powołania Siostry od Aniołów jest więc przyjęcie tego twórczego napięcia, które jest pomiędzy „idźcie” i „stójcie”; jest świadectwo życia, które scala pozorne sprzeczności, pozwala im współistnieć, a nie sięga po jednowymiarowe kompromisy. W tej kwestii wzorem są aniołowie, którzy będąc przy ludziach nieustannie wpatrują się w oblicze Boga.
• Praktyka ukrycia – siostry nie noszą habitów i bez większej potrzeby nie ujawniają swojego powołania. Taki styl działania jest właściwy ich Braciom – Aniołom Nieba. Założyciel mówiąc, że potrzebne są Aniołowie – Siostry, zaprasza je do naśladowania anielskiego stylu bycia, w który wpisana jest dyskrecja. Inspiracji dostarcza również ciche i nieznane życie Świętej Rodziny w Nazarecie. Ukrycie wiąże się także z zaparciem się siebie, na które wskazywał Założyciel. Jest ono rozumiane nie jako zanegowanie siebie, ale świadoma rezygnacja ze swoich wizji i planów, w spotkaniu z kochającym Bogiem.
  

   

Tymi słowami Założyciel wskazał, jak ma się wyrażać w konkretach troska o tych, których Bóg powierza Siostrom od Aniołów. Bracia, to Aniołowie Nieba – dobre, osobowe duchy stworzone przez Boga, oraz Aniołowie ziemi – kapłani, których tak nazywał ks. Kluczyński, nawiązując do proroka Malachiasza.

• Współpraca – Założyciel chciał, żeby w miarę możliwości siostry były równe wykształceniem księżom, aby skutecznie ewangelizować, katechizować, prowadzić rekolekcje, ale też wyjaśniać prawdy wiary w codziennych rozmowach przy kawie, w miejscu pracy. Ks. Kluczyński nie wyznaczył konkretnego terenu, zakresu czy grupy, z którą miałyby pracować. Nadrzędną ideą pozostaje troska o wiarę, pozostawanie w bliskości, bezpośrednim kontakcie z potrzebującym pomocy człowiekiem. Już od początku Założyciel zakładał, że różnorodność sióstr pod względem temperamentu, charakteru, uzdolnień i zainteresowań będzie istotną częścią charyzmatu Zgromadzenia. Równocześnie chciał, żeby tym, co będzie motorem do działania i podejmowania zadań, które czasem mogą nie być po linii upodobania siostry, była przede wszystkim gorliwość apostolska – ukierunkowanie na cel, czyli chwałę Bożą.
• Współmodlenie się – wskazuje na modlenie się razem z kapłanami, równocześnie z nimi. Obecna w tradycji Zgromadzenia modlitwa w intencji kapłanów jest pochodną tego wezwania. Odkrywając głębię tego zadania siostry sięgają do istoty modlitwy kapłańskiej – Eucharystii, która zarówno jest ofiarą, jak i dziękczynieniem. Chodzi więc o postawę osoby zaangażowanej apostolsko, która godzi się na ofiarowanie swojego życia wraz z Chrystusem za zbawienie świata i dziękowania Ojcu za wszystko.
• Współcierpienie – według ks. Kluczyńskiego najgłębszym cierpieniem kapłanów jest świadomość istnienia ludzi, którzy są pozbawieni opieki i posługi kapłańskiej. Jest to cierpienie Chrystusa, który płonie pragnieniem pociągnięcia wszystkich ku Sobie. W tym siostry widzą źródło i uzasadnienie swojej wszelkiej działalności zewnętrznej. Stąd też wypływa idea współpracy z laikatem, którą wielokrotnie podkreślał Założyciel, jako konstytutywną dla Sióstr od Aniołów.

W tym zdaniu  zawiera się istota charyzmatu:

• być – kobietą konsekrowaną, dzieckiem Boga Ojca, oblubienicą Chrystusa, narzędziem w rękach Ducha Świętego;
• siostrą w zażyłej, głębokiej relacji, tworzyć więzi, towarzyszyć z bliska, mieć wspólny cel z braćmi, jakim jest chwała Boża i zbawienie wszystkich ludzi;
• aniołów Nieba – naśladować swoich niebiańskich braci w pełnieniu woli Bożej, stylu działania, dyskrecji, dyspozycyjności, byciu blisko człowieka;
• i – prowadzić do integracji, jedności, pojednania, zabliźniać rany, łączyć wiele;
• aniołów ziemi – iść do świata ramię w ramię z braćmi kapłanami, wchodząc w środowiska dla nich trudno dostępne, dzieląc ich troski i wspierając modlitwą, oddając świadomie swoje życie podczas Eucharystii, współpracując ze świeckimi i niosąc Chrystusa, który jest Dobrą Nowiną.