ks. Wincenty Kluczyński
Urodził się 30 września 1847 r., w rodzinie ziemiańskiej, Adolfa i Franciszki z Korsaków Lanckorońskiej, na terenach dzisiejszej Białorusi. Wcześnie osieroconego przez ojca, jako najstarszego spośród 3 chłopców adoptowała zaprzyjaźniona rodzina Kłoczkowskich, mieszkająca na terenach dzisiejszej Łotwy. Żądza wiedzy, duchowe wzrastanie, ideowość, pociągały go do służby Bogu i Ojczyźnie w kapłaństwie. Wstąpił do seminarium wileńskiego zaraz po wznowieniu jego działalności po powstaniu styczniowym, przez jakiś czas był jedynym jego klerykiem.
Horyzonty myślowe poszerzał w petersburskiej Akademii Duchownej, jedynej katolickiej uczelni Rosji. Po święceniach w Kownie w 1871 r. skierowany był do pracy w seminarium wileńskim, gdzie urabiał wiarę i intelekt alumnów przez 27 lat jako wykładowca Pisma św., dogmatyki, a później także jako inspektor tegoż seminarium. Pragnienie wspierania duchowieństwa stało się osnową jego życia.
„Jako inspektor starał się tak uzgadniać swe słowa z czynem, że nikt z młodych nie mógł się dopatrzeć rozdźwięku, sprzeczności, czy fałszu. Bano się go jak ognia, szanowano i niemal wszyscy alumni uważali go za światło nieba”. – A. Miller
„On jeden nie poddał się wpływowi czynników demoralizujących. Swoim zachowaniem nie dał powodu doczepić się do siebie rusofilsko nastawionej władzy. W społeczeństwie wileńskim miał duży autorytet i był uważany za świętego człowieka. Skupiony całym sobą we wszystkim, pełen ducha kapłańskiego, niemały asceta. Miał niesamowity takt. Imponował erudycją”. – J. Stakauskas
„Gdy idzie o wiarę waszą, dobre obyczaje i święte tradycje, miejcie wolę z żelaza, gotowi będąc raczej wszystko utracić, aniżeli zejść z drogi sumienia”.
W Wilnie, w tworzeniu bezhabitowych zgromadzeń początkowo pomagał Ojcu H. Koźmińskiemu. Po dłuższym rozeznaniu i modlitwach w Ostrej Bramie postanowił założyć własne – Zgromadzenie Sióstr od Aniołów.
W ROKU 1984 SIOSTRY PODJĘŁY POSŁUGĘ NA MISJACH.
Pomimo różnych przeszkód spowodowanych wojnami, od ponad 25 lat, są w 3 krajach Czarnego Lądu: Rwandzie, Kamerunie i Republice Demokratycznej Kongo. Obecnie zgromadzenie ma swoje placówki w: Polsce, Litwie, Białorusi, Ukrainie, Rosji, Czechach i w wyżej wspomnianych krajach Afryki.
W 1898 r. mianowany został jako przedstawiciel diecezji do Kolegium Duchownego w Petersburgu. W 1910 r. powierzono mu rolę arcybiskupa, wówczas największej w świecie diecezji mohylewskiej. Na tym urzędzie wiele cierpiał, jako ofiara czynionych „podjazdów” carskiego rządu wobec Kościoła katolickiego. Jego dymisję przyjął Benedykt XV w 1914 r. Późniejszy pobyt na Krymie praktycznie można nazywać wygnaniem.
Zmarł w Ałupce, 11 lutego 1917 r., w przededniu rewolucji. Jego zwłoki poprzez Petersburg dotarły do wileńskiej katedry dopiero w 1929 r. i tam do dziś pozostają.
Jesteśmy bezhabitowymi siostrami zakonnymi. Jak aniołowie chcemy być blisko ludzi i wspierać kapłanów.